به مناسبت نزدیک شدن به عید و مراسم سمنوپزان

 امروز یه کم ( البته این یه کم کاسه ای بود متوسط  و من چون خیلی سمنو دوست دارم هرچه  

قدر هم باشه برام کمه . )سمنو برام آوردند و تازه یادم اومد که چیزی به عید نمونده و یادم افتاد ا 

ا ون زمان ها که تو خونه ی مادر بزرگم سمنوپزان بود و همه ی اقوام نزدیک دور هم جمع می  

شدیم و بساط سمنوپزان را راه می انداختیم.  

 دوسال پیش بود که کتابی درباره نسیم شمال دستم رسید که تو اون این شعر رو درباره ی  

سمنو سروده بود و دوست داشتم برای پیشواز از بهار اون رو این جا ذکر کنم .  

ننه جون من سمنو می‌خواهم – یار شیرین دهنو می‌خواهم 
 

عاشقم من به لقای سمنو – سر و جانم به فدای سمنو 
 

سمنو خوب تر از جان من است – سمنو شیره‌ی دندان من است 
 

من که در مطبخِ تو آشپزم – سمنو را به جه شکلی بپزم؟ 
 

ننه جون ارث به اولاد بده – سمنو را تو به من یاد بده 
 

دختر ای ماه پسندیده من – ای رُخَت روشنی دیده من 
 

اولاً دیگ بزرگی باید – گندمِ سبزِ سترگی باید 
 

جمع باید بکنی مردم را – آب باید بکشی گندم را 
 

ذره‌ای خاک نریزد در دیگ – چشم ناباک نیفتد بر دیگ 
 

 جنب و حایض  از آن دور شود – ورنه، شیرین نشود، شور شود 
 

جمع کردن ز نِسوان و بَنات – دور دیگ سمنو با صلوات 
 

بنشینند همه، سُبحه به کف – پیش دیگ سمنو صف در صف 
 

هی بخوانند جو شیخ و طلبه – کته کات و کته کوت و کته گه 
 

سمنو رخت به مینو بکشد – مَلَک از اوج فلک بو بکشد 
 

تا که دیگ سمنو جوش کند – عَم قِزی، خاله قِزی، نوش کند.  

پیشاپیش عید رو به همتون تبریک می گم و امیدوارم تعطیلات بهتون خوش بگذره . خدا کنه  

سفر  من هم به شهر سبزکازرون جور بشه . آخه با این تعریف ها و عکس هایی که از وبلاگ  

همشهری ها دیدم . خیلی سبز و قشنگ شده و دلم حسابی هوای اون جا رو کرده .