ماییم و بزم و شوق...

 شاهد به کام و شیشه به دست و سبو به دوش

مستانه می روم زدر پیر می فروش

خواهی که کام دل ببری لعل وی بنوش

خواهی که نیش غم نخوری جام می بنوش

ماییم و کوی عشق و درونی پر از خراش

ماییم و بزم شوق و دهانی پر از خروش

دانی که بلبل شیدا زدست کیست؟

از دست آن که کرد لب غنچه را خموش

پند کسی چگونه نیوشم که آن دو لب

از من گرفته اند دو گوش سخن نیوش

گرچشم فیض داری از آن چشمه ی کرم

ای دل به سینه خون شو و ای چشم تر بجوش

من واله جمال تو با صد هزار چشم

من بنده ی خطاب تو با صد هزار گوش

بی جهد از آن دهان نرسد هیچ کس به کام

تا هست ممکن تو «فروغی» به جان بکوش